فیبر نوری

فیبر نوری، یا اپتیک فیبر، رشته‌ای نازک و بلند است که از موادی شفاف مانند شیشه یا پلاستیک ساخته می‌شود و قابلیت انتقال نور از یک انتها به انتهای دیگر را دارد. فیبر نوری در مقایسه با کابل‌های معمولی پهنای باند بسیار بیشتری ارائه می‌دهد. با استفاده از فیبر نوری، انتقال داده‌ها، تصاویر، صوت و انواع دیگر اطلاعات با پهنای باند بالا، حتی تا سرعت‌های بیش از ۱۰ گیگابیت بر ثانیه امکان‌پذیر است. امروزه ارتباطات فیبر نوری به دلیل پهنای باند بیشتر نسبت به کابل‌های مسی و تأخیر کمتر در مقایسه با ارتباطات ماهواره‌ای، به یکی از مهم‌ترین ابزارهای انتقال داده تبدیل شده است.

تاریخچه توسعه فیبر نوری

اولین افرادی که در قرون اخیر به استفاده از نور برای انتقال داده‌ها فکر کردند، با آزمایش انتقال نور در جو زمین شروع کردند. با این حال، موانعی مانند گرد و غبار، دود، برف، باران، مه و غیره مشکلاتی را در انتقال داده‌های نوری از طریق جو ایجاد کردند. بعدها ایده استفاده از لوله‌ها و کانال‌ها برای هدایت نور مطرح شد. در این روش، نور با استفاده از آینه‌ها و لنزها داخل این کانال‌ها هدایت می‌شد، اما تنظیم دقیق آینه‌ها و لنزها بسیار دشوار بود و این روش را غیرعملی کرد.

شاید اولین تلاش در توسعه سیستم‌های ارتباط نوری توسط الکساندر گراهام بل صورت گرفت. در سال ۱۸۸۰، تنها چهار سال پس از اختراع تلفن، بل “تلفن نوری” یا فوتوفون را به ثبت رساند؛ سیستمی که می‌توانست صدا را در فاصله چند صد متری منتقل کند. تلفن نوری با بازتاب نور خورشید توسط آینه‌ای مرتعش کار می‌کرد و گیرنده آن فتوسل بود. با این حال، به دلیل انتقال نور از طریق هوا، برد انتقال محدود به حدود ۲۰۰ متر بود. در نتیجه، با وجود اینکه دستگاه بل از نظر اصولی کار می‌کرد، هرگز به موفقیت تجاری دست نیافت.